Oeganda (ook wel Uganda) is een land in Afrika dat aan Soedan, Kenia, Tanzania, Congo-Kinshasa en Rwanda grenst.
Oeganda is een republiek die staatkundig in 77 districten onderverdeeld is, verspreid over vier geografische regio's. Het land is ongeveer zo groot als Engeland, dat is ongeveer vijf keer zo groot als Nederland. Er wonen ongeveer 30 miljoen mensen.
Het land werd op 9 oktober 1962 onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk en het ontleent zijn naam aan het koninkrijk Boeganda, dat een deel van het zuiden van het land beslaat waaronder de hoofdstad Kampala. Naast Boeganda zijn er in Oeganda nog vier andere koninkrijken.
Het huidige staatshoofd is president Yoweri Kaguta Museveni.
De vroegste menselijke bewoners van het gebied waren jager-verzamelaars. Tussen ongeveer 2000 en 1500 jaar geleden kwamen Bantoe-sprekende volkeren, vermoedelijk uit Centraal- en West-Afrika, het zuidelijke deel van het land. Zij behoren tot de Urewe-cultuur en brachten en ontwikkelden landbouw, metaalbewerking en nieuwe sociale en politieke ideeën. De koninkrijken van Boeganda en Bunyoro-Kitara zijn voorbeelden van de eerste vormen van formele organisatie.
De koloniale grenzen, gecreëerd door Groot-Brittannië om Oeganda af te bakenen, groepeerden een grote verscheidenheid aan etnische groepen met verschillende politieke systemen en culturen. Deze verschillen verhinderden het tot stand komen van een werkende politieke gemeenschap nadat in 1962 onafhankelijkheid was verkregen.
Het dictatoriale regime van Idi Amin (1971-1979) was verantwoordelijk voor de dood van ca 300.000 tegenstanders; guerrillaoorlog en schendingen van de mensenrechten onder Milton Obote (1980-1985) kostten nog eens minstens 100.000 levens. Het bewind van Yoweri Museveni sinds 1986 heeft relatieve stabiliteit en economische groei gebracht.
In het noorden van Oeganda is de rebellengroepering het Verzetsleger van de Heer actief. Deze groep onder leiding van Joseph Kony wil een staat stichten op basis van de tien geboden uit de bijbel. Om zijn leger aan te vullen ontvoert hij kinderen die vervolgens als kindsoldaat of seksslavin gebruikt worden. De rebellengroep is al achttien jaar actief en heeft naar schatting 20.000 kinderen ontvoerd.
dinsdag 29 januari 2008
Miscommunicatie ....
Het kan ook bijna niet anders. De Fuji, waarmee we in Uganda gaan vliegen is een klein jaar geleden bij Aeroservice op Lelystad gekocht. Vervolgens is de Fuji overgevlogen naar Engeland, waar hij grondig onderhanden werd genomen. Daarna wordt de Fuji overgevlogen naar Uganda. Daar wordt hij in kanariegeel gespoten met de logo’s van de telecomklant en dan gaan we de opening van de telecomcampagne luister bijzetten, terwijl UB40 – ter gelegenheid van diezelfde opening – een spetterend concert in Kampala geeft.
Tot zover het plan. …
Dan nu de werkelijkheid. Het onderhoud heeft wat langer gekost dan gedacht, maar nu is het dan ook klaar. Ready to go, maar – daar komt de eerste spaak – de Engelse Rijks Luchtvaart Dienst geeft geen exportvergunning. Omdat blijkt dat het vliegtuig nog de Nederlandse registratie PH-PDZ heeft.
Een zenuwachtige Tim belt uit Uganda of ik eens kan informeren. Emma, de partner van Tim, probeert ze al de hele dag op de telefoon te pakken te krijgen en wordt van het kastje naar de muur gestuurd.
Na enig bellen begrijp ik dat de PH-PDZ inderdaad nog steeds eigendom is van Aeroservice. De eigenaar moet officieel om uitschrijving vragen en er de nodige centen bij insluiten. Ook moet het originele bewijs van inschrijving dan worden overlegd.
Aeroservice staat er een beetje van te kijken maar belooft onmiddellijk de benodigde aanvraag te zullen doen en het bijbehorende geld te storten. Tim zal het bewijs van inschrijving opsturen.
Dagen later vertelt Tim mij, dat het nu rond is en dat hij elk moment een fax van de Nederlandse Rijks Luchtvaart Dienst verwacht. Maar of ik toch even kan bellen hoever het er nu mee staat.
Het blijkt dat er helemaal niks is gebeurd. Er is een verzoek voor uitschrijving geweest, maar dat voldeed niet aan de eisen. Bovendien zat daar geen geld bij en het originele bewijs van inschrijving is ook nog niet binnen.
Aeroservice is opnieuw verbaasd, maar zal het verzoek op nog correctere wijze indienen. Het geld betalen ze, maar pas als Tim nog een laatste betaling gedaan heeft.
Tim zegt niet te weten waar het bewijs van inschrijving is.
Omdat de Fuji naar Engeland is overgevlogen, redeneren we dat het bewijs van inschrijving dan in Engeland moet zijn omdat je legaal niet vliegen mag zonder onder andere dat papiertje.
Daar wordt het gewraakte papiertje gelukkig uiteindelijk ook gevonden. Hij wordt per expresse naar de Nederlandse Rijks Luchtvaart Dienst opgestuurd. Ook de betaling aan Aeroservice wordt met de grootste spoed gedaan.
Nu moet het dan toch allemaal goed komen?
Tot zover het plan. …
Dan nu de werkelijkheid. Het onderhoud heeft wat langer gekost dan gedacht, maar nu is het dan ook klaar. Ready to go, maar – daar komt de eerste spaak – de Engelse Rijks Luchtvaart Dienst geeft geen exportvergunning. Omdat blijkt dat het vliegtuig nog de Nederlandse registratie PH-PDZ heeft.
Een zenuwachtige Tim belt uit Uganda of ik eens kan informeren. Emma, de partner van Tim, probeert ze al de hele dag op de telefoon te pakken te krijgen en wordt van het kastje naar de muur gestuurd.
Na enig bellen begrijp ik dat de PH-PDZ inderdaad nog steeds eigendom is van Aeroservice. De eigenaar moet officieel om uitschrijving vragen en er de nodige centen bij insluiten. Ook moet het originele bewijs van inschrijving dan worden overlegd.
Aeroservice staat er een beetje van te kijken maar belooft onmiddellijk de benodigde aanvraag te zullen doen en het bijbehorende geld te storten. Tim zal het bewijs van inschrijving opsturen.
Dagen later vertelt Tim mij, dat het nu rond is en dat hij elk moment een fax van de Nederlandse Rijks Luchtvaart Dienst verwacht. Maar of ik toch even kan bellen hoever het er nu mee staat.
Het blijkt dat er helemaal niks is gebeurd. Er is een verzoek voor uitschrijving geweest, maar dat voldeed niet aan de eisen. Bovendien zat daar geen geld bij en het originele bewijs van inschrijving is ook nog niet binnen.
Aeroservice is opnieuw verbaasd, maar zal het verzoek op nog correctere wijze indienen. Het geld betalen ze, maar pas als Tim nog een laatste betaling gedaan heeft.
Tim zegt niet te weten waar het bewijs van inschrijving is.
Omdat de Fuji naar Engeland is overgevlogen, redeneren we dat het bewijs van inschrijving dan in Engeland moet zijn omdat je legaal niet vliegen mag zonder onder andere dat papiertje.
Daar wordt het gewraakte papiertje gelukkig uiteindelijk ook gevonden. Hij wordt per expresse naar de Nederlandse Rijks Luchtvaart Dienst opgestuurd. Ook de betaling aan Aeroservice wordt met de grootste spoed gedaan.
Nu moet het dan toch allemaal goed komen?
maandag 28 januari 2008
Het afscheid nadert ...
Aan het adres van de vliegschool in Palm Beach (www.pbflight.com) zijn we per stom toeval gekomen. Ze reageerden gewoon positief op een massamail waarin ik verzocht om informatie en bijstand in het opnieuw verkrijgen van mijn instructiebevoegdheid.
Maar het toeval wil dat 12 mijl verder iemand woont die vijftien jaar geleden mijn eerste leerling-vlieger was. Van vliegtechnisch ongeletterd naar gebrevetteerd sportvlieger.
Dus toen ik hem dat vertelde en ik hem vroeg of hij het gezellig zou vinden als ik een keer op bezoek kwam vroeg hij me meteen voor de hele periode te logeren.
Wel een beetje spannend vind ik, want tja … het is wel een poosje geleden dat we elkaar aardig vonden.
Met Martinair ga ik 3 februari daarnaartoe. Dan kom ik om 17:55 uur aan. Ik word dan natuurlijk door de douane binnenstebuiten gekeerd, zodat ik hoop dat ik de laatste trein van 20:15 uur nog kan halen. De “tri-rail” is het Amerikaanse paradepaardje van openbaarvervoer en het is inderdaad niet duur. Maar een trein die op zijn laatst om 20:15 uur vertrekt en vervolgens bij elk gat aan de greppel stopt is niet mijn idee van geavanceerd. Dan hebben wij het in Nederland toch beter voor elkaar.
Een auto huren kan natuurlijk ook, maar dat kost - met alle verzekering tegen Amerikaanse aansprakelijkheid - echt een vermogen.
Dus dan maar met de trein. Voor $4 sta ik dan op Delray Beach – waar Peter woont – om 21:39 uur. Ruim een uur in een trein zitten voor $4 dat gaat in Nederland echt niet.
Gelukkig komt Peter me dan halen, want ik begrijp van hem dat ik dan aan de “dark side” arriveer.
En dan word ik maandag 4 februari om 09:00 op school verwacht.
Ik ben benieuwd .......
Maar het toeval wil dat 12 mijl verder iemand woont die vijftien jaar geleden mijn eerste leerling-vlieger was. Van vliegtechnisch ongeletterd naar gebrevetteerd sportvlieger.
Dus toen ik hem dat vertelde en ik hem vroeg of hij het gezellig zou vinden als ik een keer op bezoek kwam vroeg hij me meteen voor de hele periode te logeren.
Wel een beetje spannend vind ik, want tja … het is wel een poosje geleden dat we elkaar aardig vonden.
Met Martinair ga ik 3 februari daarnaartoe. Dan kom ik om 17:55 uur aan. Ik word dan natuurlijk door de douane binnenstebuiten gekeerd, zodat ik hoop dat ik de laatste trein van 20:15 uur nog kan halen. De “tri-rail” is het Amerikaanse paradepaardje van openbaarvervoer en het is inderdaad niet duur. Maar een trein die op zijn laatst om 20:15 uur vertrekt en vervolgens bij elk gat aan de greppel stopt is niet mijn idee van geavanceerd. Dan hebben wij het in Nederland toch beter voor elkaar.
Een auto huren kan natuurlijk ook, maar dat kost - met alle verzekering tegen Amerikaanse aansprakelijkheid - echt een vermogen.
Dus dan maar met de trein. Voor $4 sta ik dan op Delray Beach – waar Peter woont – om 21:39 uur. Ruim een uur in een trein zitten voor $4 dat gaat in Nederland echt niet.
Gelukkig komt Peter me dan halen, want ik begrijp van hem dat ik dan aan de “dark side” arriveer.
En dan word ik maandag 4 februari om 09:00 op school verwacht.
Ik ben benieuwd .......
Mijn adres in Uganda
Vandaag heb ik gevraagd wat eigenlijk mijn adres in Uganda wordt. Ik kreeg daarop het volgende antwoord:
Postal address is easy: Ndege juu ya Africa, c/o Hans Swellengrebel, PO Box 49, Kisubi, Uganda
Physical address is far more difficult... I know where we live but I don't think that there is a formal address... the best I can give you is that it is the house next to Dr. Gibbons' house on Dr. Gibbons Road in Makindye, which is one of the hills of Kampala!
The views are lovely!
Postal address is easy: Ndege juu ya Africa, c/o Hans Swellengrebel, PO Box 49, Kisubi, Uganda
Physical address is far more difficult... I know where we live but I don't think that there is a formal address... the best I can give you is that it is the house next to Dr. Gibbons' house on Dr. Gibbons Road in Makindye, which is one of the hills of Kampala!
The views are lovely!
vrijdag 18 januari 2008
Afwegingen ….
Vervolgens ontstaat er natuurlijk een periode van onzekerheid, slecht slapen, het tegen iedereen willen roepen, het je mond houden omdat het toch wel overwaait, enzovoorts.
Er ontstond ook een hele e-mail uitwisseling, die binnen de kortste keren alleen nog maar over technische details ging.
Een Fuji is bijvoorbeeld niet een heel fijn reclamesleepvliegtuig. Vooral het oppikken is link en in Uganda presteert de motor nog veel minder wegens grotere hoogte en hogere temperatuur. Ik zag me daar al hangen voor rotte peer en ik had daar weinig zin in.
Verder kwam er een hele uitwisseling op gang over losse letters of een speciaal doek. Die twee samen resulteerden uiteindelijk in het benaderen van een firma (www.skygraphics.de), die een nieuw wiel hadden uitgevonden zeg maar. Namelijk de mogelijkheid om met sleep en al te starten.
Een Fuji is bijvoorbeeld niet een heel fijn reclamesleepvliegtuig. Vooral het oppikken is link en in Uganda presteert de motor nog veel minder wegens grotere hoogte en hogere temperatuur. Ik zag me daar al hangen voor rotte peer en ik had daar weinig zin in.
Verder kwam er een hele uitwisseling op gang over losse letters of een speciaal doek. Die twee samen resulteerden uiteindelijk in het benaderen van een firma (www.skygraphics.de), die een nieuw wiel hadden uitgevonden zeg maar. Namelijk de mogelijkheid om met sleep en al te starten.
Tsja … en zo kabbelt het door en stelden dergelijke leuke discussies mij steeds in staat om de hete brei heen te draaien. Namelijk ga ik wel of ga ik niet. Ik ben nogal vermijdend van aard moet je weten.
Daarnaast was het druk genoeg, want de feestmaand december is altijd vol van feestelijke activiteiten.
Maar goed, eind december kwam en ineens realiseerde ik me dat men mij begin februari in Uganda wilde hebben en dat ik daarvoor in elk geval eind december mijn baan zou moeten opzeggen ….
Daarnaast was het druk genoeg, want de feestmaand december is altijd vol van feestelijke activiteiten.
Maar goed, eind december kwam en ineens realiseerde ik me dat men mij begin februari in Uganda wilde hebben en dat ik daarvoor in elk geval eind december mijn baan zou moeten opzeggen ….
En zo kwam het ineens in een stroomversnelling terecht. Knopen moesten worden gehakt en eendrachtig kwamen de neuzen dezelfde kant uit te staan: we gingen. Dat wil zeggen: ik ging, maar werd daarin van harte gesteund (wat heel wat anders is dan iemand laten gaan omdat hij toch met geen tien paarden is tegen te houden) door mijn wederhelft en zoon.
Echter, zeker was dat er eind december nog niks zeker was. Ik had nog geen contract en er waren nog allerlei losse eindjes. Een bijzonder los eindje kwam begin januari op de proppen: men wilde dat ik instructeur was.
Wat was het geval: in Uganda moet een vlieger voor elk type vliegtuig een type rating halen. En een instructeur mag zo'n type rating uitdelen. Nu moest ik dus type ratings gaan uitdelen voor de Fuji.
Maar het is vijftien jaar geleden dat ik instructie gaf. Volgens Uganda was het heel makkelijk om het op te halen. Volgens mij was het heel veel werk.
De waarheid ligt zoals altijd in het midden: 3 februari vlieg ik met Martinair naar Miami en 13 februari vlieg ik weer terug. In die periode moet het allemaal gebeuren.
Het zal mij benieuwen ….
Maar het is vijftien jaar geleden dat ik instructie gaf. Volgens Uganda was het heel makkelijk om het op te halen. Volgens mij was het heel veel werk.
De waarheid ligt zoals altijd in het midden: 3 februari vlieg ik met Martinair naar Miami en 13 februari vlieg ik weer terug. In die periode moet het allemaal gebeuren.
Het zal mij benieuwen ….
donderdag 17 januari 2008
Hoe het verder ging ….
Je kan je voorstellen dat het - die bewuste stormachtige donderdagavond in november - even heel stil werd, toen ik vertelde wat de telefoon zojuist tegen mij had gezegd.
Mijn vrouw, mijn zoontje van negen jaar en ik.
Allerlei gedachten vlogen door mijn hoofd.
Ik zou opnieuw mijn vrouw zwaar belasten door het reilen en zeilen geheel aan haar over te laten.
Ik zou mijn zoontje zwaar belasten door mijn afwezigheid. Het was de vorige keer wel duidelijk gebleken dat zulks niet in zijn koude kleren ging zitten.
De mensen in Uganda hadden mij gevraagd, wat een eer!
Net nu ik het - voor het eerst in negen jaar ICT - echt naar mijn zin had op de klus, waar ik deze keer gedetacheerd was. Dat zou ik moeten opgeven voor een (hopelijk) fantastische tijd van vier tot zes maanden, waarna ik weer helemaal onder aan de ladder zou kunnen beginnen.
Bovendien zou mijn baas me niet laten gaan, dus ik zou ontslag moeten nemen.
Mijn vrouw en mijn zoontje hadden ook allebei tollende hoofden met allerlei overwegingen.
Mijn zoontje kon het gewoon nog niet geloven en bleef dus wat aan de oppervlakte.
Mijn vrouw zag ineens vergezichten met vakantie in Uganda in plaats van in Frankrijk.
Maar ze zag natuurlijk ook het gewicht van alles alleen doen.
En ze zag ook wat het voor mij betekende en verheugde zich met mij over de droombeelden die bijna zichtbaar voor de buitenwereld over mijn netvlies gleden.
En ze voelde zich ook eenzaam en verlaten, op de tweede plaats gezet.
Zoveel dubbelheid kom je niet elke dag tegen. Het fenomeen "verscheurd worden door gedachten" krijgt dan weer extra inhoud.
Dit was typisch iets waarvan de Engelsman zegt: "put it in your pipe and smoke it".
Mijn vrouw, mijn zoontje van negen jaar en ik.
Allerlei gedachten vlogen door mijn hoofd.
Ik zou opnieuw mijn vrouw zwaar belasten door het reilen en zeilen geheel aan haar over te laten.
Ik zou mijn zoontje zwaar belasten door mijn afwezigheid. Het was de vorige keer wel duidelijk gebleken dat zulks niet in zijn koude kleren ging zitten.
De mensen in Uganda hadden mij gevraagd, wat een eer!
Net nu ik het - voor het eerst in negen jaar ICT - echt naar mijn zin had op de klus, waar ik deze keer gedetacheerd was. Dat zou ik moeten opgeven voor een (hopelijk) fantastische tijd van vier tot zes maanden, waarna ik weer helemaal onder aan de ladder zou kunnen beginnen.
Bovendien zou mijn baas me niet laten gaan, dus ik zou ontslag moeten nemen.
Mijn vrouw en mijn zoontje hadden ook allebei tollende hoofden met allerlei overwegingen.
Mijn zoontje kon het gewoon nog niet geloven en bleef dus wat aan de oppervlakte.
Mijn vrouw zag ineens vergezichten met vakantie in Uganda in plaats van in Frankrijk.
Maar ze zag natuurlijk ook het gewicht van alles alleen doen.
En ze zag ook wat het voor mij betekende en verheugde zich met mij over de droombeelden die bijna zichtbaar voor de buitenwereld over mijn netvlies gleden.
En ze voelde zich ook eenzaam en verlaten, op de tweede plaats gezet.
Zoveel dubbelheid kom je niet elke dag tegen. Het fenomeen "verscheurd worden door gedachten" krijgt dan weer extra inhoud.
Dit was typisch iets waarvan de Engelsman zegt: "put it in your pipe and smoke it".
dinsdag 15 januari 2008
Hoe is het zo gekomen?
Het bleek dat er in Uganda een vliegbedrijf is (http://www.flyuganda.com/) dat een contract heeft gesloten met een telecombedrijf om gedurende een jaar elke maand dertig uur in de lucht te hangen met een reclamesleep.
Men had geen ervaring met reclameslepen en daarnaast wilde men eigenlijk ook wel graag aerobatics kunnen doen en passagiers vervoeren was ook wel een gewenste optie. Zo kwam Tim - een directeur van het bedrijf - op de Fuji. Een vliegtuig van Japanse makelij. Maar zelfzaam. Tim vond er één bij Aeroservice op vliegveld Lelystad. Na de aankoop vroeg Tim of ze hem ook wegwijs konden maken op de Fuji? Maar dat konden ze niet. Aeroservice verwees Tim echter naar Wings over Holland, waar Bert een expert is op het gebied van Fuji, reclame en aerobatics. Desgevraagd had Bert mijn naam genoemd en zo was Tim bij mij terecht gekomen.
Men had geen ervaring met reclameslepen en daarnaast wilde men eigenlijk ook wel graag aerobatics kunnen doen en passagiers vervoeren was ook wel een gewenste optie. Zo kwam Tim - een directeur van het bedrijf - op de Fuji. Een vliegtuig van Japanse makelij. Maar zelfzaam. Tim vond er één bij Aeroservice op vliegveld Lelystad. Na de aankoop vroeg Tim of ze hem ook wegwijs konden maken op de Fuji? Maar dat konden ze niet. Aeroservice verwees Tim echter naar Wings over Holland, waar Bert een expert is op het gebied van Fuji, reclame en aerobatics. Desgevraagd had Bert mijn naam genoemd en zo was Tim bij mij terecht gekomen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
