Fort Portal

Gisteren ben ik nog even op de landingsbaan van Mweya wezen wandelen. Wel een beetje raar. Ik had ergens gelezen dat het zo leuk was om vanaf het eind van de baan de zonsondergang over lake Edward te zien, maar toen de kudde buffels, die op de baan lag te zonnen en masse opstond en me dreigend begon aan te kijken heb ik toch maar rechtsomkeert gemaakt. Het schijnt een iets anders verhaal te zijn dan onze Schotse Hooglanders in de duinen. Bovendien was het zo'n klein clubje dat het waarschijnlijk om vestoten mannetjes ging. Daar lopen er nogal wat van rond. Verstoten en dus gefrustreerde mannetjes. Bij olifanten gaat dat heel anders: een vrouw leidt en het leiderschap gaat via overerving over. Zoals bij de koningin. Geen frustratie en meerdere mannetjes in de kudde.
Vanmorgen heb ik een wandeling gemaakt met een gids. Op enig moment leken we wel omsingeld door olifanten. Welke kant we ook opdraaiden, we kwamen steeds weer olifanten tegen. Uiteindelijk zijn we toch uit de cirkel gebroken. Spannend hoor. De olifanten hadden veel kleintjes bij zich en dan schijnen ze extra aggressief te kunnen worden.
Jefferey, die me ook met de taxi had gebracht, heeft me ook weer opgehaald. Op de heenweg hadden we een nijlpaard en olifanten van heel dichtbij vanuit de taxi gezien. Nu was er helaas niks te zien. Bij de weg aangekomen kwam er net een grote bus aan. Jefferey probeerde hem nog tegen te houden maar dat mislukte. Gelukkig kon Jefferey zijn taxi binnen de kortste keren volkrijgen met andere passagiers voor Kasese, zodat ik tegen Matatu prijs onderweg kon naar Kasese. Zevenendertig kilometer voor twee euro!
Vlak voor Kasese ben ik weer de evenaar overgestoken. Het is trouwens interessant dat dit stuk weg echt heel goed is. Een brede rechte tweebaansweg met weinig verkeer. Eindelijk eens lekker op je gas trappen denk je dan. Maar niks hoor. Want eens in de zoveel tijd ligt er dan een verkeersdrempel, waar je je onderstel op achterlaat als je er niet op bedacht bent.
Alle voorruiten zijn hier trouwens erg gebarsten. Toen ik iets zei van "goh vind je dat niet vervelend" zei de betreffende chauffeur dat het echt niet inregende. Carglass zou hier een mooie missie kunnen opzetten.
Straks ga ik naar het weeshuis van de dame die ik op Mweya ontmoette, ze heeft ook een hostel. Ze was vergezeld door een stel uit Hawaii, waar zij ook vandaan kwam. Het stel was vanuit Kampala met de bus gekomen, maar zoals reeds eerder genoemd: dat is een must see to believe experience met een hoge thrill factor. Bij de dame van het stel leidde dat tot dermate tranen dat ze ervanaf zagen om ook de terugweg aldus te aanvaarden. Ze boften want ze konden met andere gasten mee terugrijden.
Interessant zijn trouwens de wc's hier soms. Je snapt dat dat vaak hurk wc's zijn. Maar ik heb nu al een paar maal ontdekt dat ze een gewone plee-strortbak combinatie gewoon zover ingraven dat de bovenkant van de pot gelijk ligt met de vloer. Wat je nu heb is een luxe hurk wc....