Je kan je voorstellen dat het - die bewuste stormachtige donderdagavond in november - even heel stil werd, toen ik vertelde wat de telefoon zojuist tegen mij had gezegd.
Mijn vrouw, mijn zoontje van negen jaar en ik.
Allerlei gedachten vlogen door mijn hoofd.
Ik zou opnieuw mijn vrouw zwaar belasten door het reilen en zeilen geheel aan haar over te laten.
Ik zou mijn zoontje zwaar belasten door mijn afwezigheid. Het was de vorige keer wel duidelijk gebleken dat zulks niet in zijn koude kleren ging zitten.
De mensen in Uganda hadden mij gevraagd, wat een eer!
Net nu ik het - voor het eerst in negen jaar ICT - echt naar mijn zin had op de klus, waar ik deze keer gedetacheerd was. Dat zou ik moeten opgeven voor een (hopelijk) fantastische tijd van vier tot zes maanden, waarna ik weer helemaal onder aan de ladder zou kunnen beginnen.
Bovendien zou mijn baas me niet laten gaan, dus ik zou ontslag moeten nemen.
Mijn vrouw en mijn zoontje hadden ook allebei tollende hoofden met allerlei overwegingen.
Mijn zoontje kon het gewoon nog niet geloven en bleef dus wat aan de oppervlakte.
Mijn vrouw zag ineens vergezichten met vakantie in Uganda in plaats van in Frankrijk.
Maar ze zag natuurlijk ook het gewicht van alles alleen doen.
En ze zag ook wat het voor mij betekende en verheugde zich met mij over de droombeelden die bijna zichtbaar voor de buitenwereld over mijn netvlies gleden.
En ze voelde zich ook eenzaam en verlaten, op de tweede plaats gezet.
Zoveel dubbelheid kom je niet elke dag tegen. Het fenomeen "verscheurd worden door gedachten" krijgt dan weer extra inhoud.
Dit was typisch iets waarvan de Engelsman zegt: "put it in your pipe and smoke it".
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten