Met geld smijten

Zaterdag 29 maart heb ik met geld gesmeten zoals ik dat nog nimmer in mijn leven heb gedaan en ik verwacht ook niet dat ik het ooit weer zal doen ...
Er zijn hier te lande diverse theeplantages die hun thee naar Kampala brengen in de hoop dat ze daar geld voor krijgen. Ze hebben ook veel cash nodig om hun vele werknemers te betalen. Dus zo nu en dan – elke twee weken – is het pay day.
Sommige theeplantages brengen de thee weg en op de terugweg nemen ze het verdiende geld weer mee. Klinkt logisch maar blijkt niet altijd even practisch. Dus hebben een stuk of tien theeplantages gekozen het geld via de lucht te vervoeren. De meeste theeplantages hebben ook een mooie landingsbaan.
Dus werd het geld ingevlogen met als gevolg de eerder beschreven overval resulterend in de brown trouser award voor Jeremy. Sindsdien wordt het geld afgeworopen.

En deze zaterdag mocht ik mee. Eerst naar Entebbe om het geld op te pikken. Een tiental grote rechthoekige geel plastic tassen. Dat was in de CAR wel anders, waar ik gedurende een week elke avond geheimzinnige mensen op bezoek kreeg met vuilniszakken vol geld.
Vanaf Entebbe vlogen we via Mbarara naar Ankole waar de originele brown trouser award werd bemachtigd en waar we nu dus de eerste zak afwerpen. Emma stuurt terwijl ik mijn stoel helemaal achteruit schuif, mijn bril afzet, het raam open, de zak op in de raamopening balanceer totdat we er bijna zijn. Dan hang ik de zak buitenboord en Emma telt af: 3, 2, 1, go. En dan laat ik los. Zo half buitenboord hangend kan ik goed achteruit zien hoe het afloopt.
Het gaat steeds goed, maar op eerdere vluchten heeft Emma twee keer een zak geld door een dak heen gegooid. Het resulteert in een schitterende puzzeltocht vlak langs de Rwenzori mountain die met zijn sneeuwen hoofd het in de wolken koud staat te hebben. Met al het vocht hier kan je de top maar zelden zien.
Overal zie je in dit land huizen staan. Emma maakt zich er zorgen over. Een paar jaar geleden waren er acht miljoen inwoners, nu zijn het er al dertig miljoen. Straks is er geen plek en geen eten meer voor al die mensen.
De theeplantages zien er sprookjesachtig uit van boven. Het is een heel dicht en laag struikgewas. Het hele jaar door plukken de arbeiders de jonge groene blaadjes aan de bovenkant. Die worden dan in een lokale fabriek kunstmatig gedroogd en dan heb je thee. Het is lekkere thee, maar het schijnt geen topthee te zijn.
Je ziet dus van boven een massieve lichtgroene kleur doorsneden met zwarte lijnen, de paadjes. Het leuke daarvan is dat de mensen die de paadjes maken nog nimmer in Amerika zijn geweest. Niks geometrisch verantwoorde rechthoeken en vierkanten dus, maar gewoon willekeurige lijnen. Soms levert dat een schitterend design op.
We komen ook weer over fantastische formaties van vulkanische meertjes. Sprookjesachtig is het woord.
Op de terugweg volgen we de spoorweg. Of althans hetgeen daarvan over is. Het is de spoorlijn van Kasesi naar Kampala. Vanaf Kampala loopt de spoorlijn door naar Mombasa in Tanzania. Alleen dat eerste stuk is smalspoor dus dat is qua materieel niet uitwisselbaar. Bovendien bleken de treinen op dat smalspoor nog meer dan gewoonlijk om te vallen. Vandaar het ontijdig einde. Tussen Kampala en Mombasa is nog wel incidenteel goederenvervoer.

Zondag 30 maart was er een enorme partij van vijftien mensen die naar de gorilla’s ging. Ze waren zojuist op Entebbe geland. Ze “deden” Afrika per privé jet!! In drie vliegtuigen werden de mensen vervoerd, terwijl ik alle bagage in een vierde vliegtuig meenam.
Nu het regenseizoen toch echt is aangebroken hebben we – naast regen – ook prachtig helder weer. In plaats van de heiige wolkenloosheid van het droge seizoen. En dat levert schitterende vergezichten op.

Zo nu en dan mag ik ook (vlieg)les geven en Didier uit Zaïre is zelfs “mijn” student. Didier is net als eerdergenoemde Patrick iemand met een sponsor. Maar Didier is al wat ouder. Hij heeft in Kinshasha een gezin en hij is vliegtuigmonteur, dus een heleboel dingen weet hij al. Didier heeft een realistisch plan, want hij weet dat wij niet verder dan sportvlieger opleiden, maar hij kent in Zaïre een NGO waar hij voor kan vliegen en een NGO is per definitie niet commercieel, dus kan je daar als sportvlieger legaal voor vliegen.
Ik vind het ontzettend leuk om weer echt ouderwets les te geven.